19 juli De kerk als heilige ruimte

De leegte van de kerk in de afgelopen maanden raakte aan gemis. En verdriet. Want jullie, gasten en stamgasten waren er niet. We konden en kunnen niet samen zingen. De leegte was voelbaar en gaf tegelijk ook iets anders. Het gaf mij in ieder geval veel meer verbondenheid en gevoel voor wie altijd al vanuit thuis meevieren omdat de gang naar de kerk toe niet (meer) mogelijk is. Ze gaf ook concentratie. Alsof elk woord, gezongen of gesproken anders klinkt in een ruimte die verder leeg is. De lege ruimte gaf en geeft ook speelruimte. Dat ontdekten we in juni toen gezinnen en kinderen welkom waren.

Gelukkig mogen de deuren weer wat wijder open. Dankbaar doen we dat. Wel anders dan anders. Met meer ruimte tussen de een en de ander, met tussenruimte. Meer dan we gewend zijn en we misschien zouden willen. Toch kan deze tussenruimte ook iets geven: leegte om gevoed te worden. Door het ‘uitzicht’ dat anders is. De kerk is meer dan een hoop stenen, de plek waar wij de Eeuwige aanroepen en geroepen worden. Tevoorschijn geluisterd door God. De kerk is een heilige ruimte. Dat klinkt vertrouwd. Maar wat zeggen we daar eigenlijk mee en hoe ervaren wij dat? In deze viering overwegen we deze vraag.